Het ergste van mijn tijd als pabo-student was wel dat je maar een dag per week op je stageschool kwam. Als je op dinsdagmorgen de klas binnenstapte, dan kon de wereld in de klas compleet anders zijn in vergelijking met de week ervoor. Vriendschappen bleken verdampt, kinderen waren verplaatst en de leraar had plotsklaps besloten een andere aanpak te kiezen.

Dat laatste is me herhaaldelijk overkomen. Het kwam op mij over alsof er in het onderwijs geen continuïteit bestond. Ik vond dat naast bijzonder ook angstaanjagend. Op alle drie de instituten waar ik daarvoor geschoold was, lagere school, middelbare school en universiteit, was de aanpak vertrouwd en voorspelbaar. Tijdens mijn stageperiodes echter bemerkte ik dat sommige leraren een windvanenmethodiek hanteerden. Waren ze de ene week sturend of leidend, de week erna konden ze kinderen opzadelen met een eindeloze hoeveelheid zelfstandig werk. Er was wat mij betreft geen pijl op te…