De voorbije weken waren geen lachtertje voor niemand. Ik merkte wel – en dat blijkt ook uit de bevraging van de VLVO dat er vrijdag voor de meeste leerlingen en leraren het een ongewoon maar blij weerzien was. Vandaag pleit Lieven Boeve in De Zondag dat dit geluk elk kind moet gegund worden, en ik hou mijn hart vast voor de topman van het Katholiek Onderwijs. Waarom?
Als ik de voorbije weken maar in de media kwam, dan waren er genoeg mensen die behoorlijk pittig konden reageren, waarbij ik onder andere verantwoordelijk werd gehouden voor alle toekomstige doden. Zelfs al maar positieve geluiden uit andere landen delen, was als trigger genoeg. Er leeft duidelijk nog veel angst bij veel mensen en dat snap ik. Meer nog, die angst heb ik ook. Ik ben blij dat Kawasaki makkelijk behandelbaar is, maar de plotse stijging van kinderen die aan deze infectieziekte lijden, baart me zorgen.
Wil ik zelf alle kinderen dit jaar nog terug naar school? Ja, al was het maar om perspectief en afronding te geven. Wil ik dit ten alle prijze? Nee, en ik vermoed dat niemand dit wil. De komende week zal spannend worden als we tegen vrijdag de resultaten uit Frankrijk, Nederland en Duitsland kennen. Die evoluties gaan ons samen met de data van Denemarken meer input geven. Het klopt dat elk land anders is, maar verschillende landen samen geven wel een steviger idee.
Maar er zal dan nog meer nodig zijn om meer leerlingen te kunnen ontvangen, want de scholen kunnen met de huidige strenge maatregelen niet veel meer leerlingen aan. Dus zullen de virologen ook hier moeten nagaan welke maatregelen veilig kunnen versoepelen in de scholen. Het gaat dus niet enkel over zeggen ‘ja, je mag’, maar ook over ‘en zo kan het op een makkelijkere, maar veilige manier’.
Ook nog dit; dat er vandaag toch leerlingen naar school kunnen is de verdienste van heel veel onderwijspersoneel. Ik krijg veel berichten van directies dat hun personeel op hun tandvlees zit, en eerlijk, ik vermoed zij zelf ook. De leraren hoeven niet echt applaus om 8u ’s avonds, want persoonlijk vind ik dat de makkelijkste vorm van waardering. Even een beetje in de handen klappen en dan zijn we er vanaf. We hebben namelijk veel meer zorgpersoneel nodig, veel meer lesgevers. Die gaan we enkel krijgen als de job echt gewaardeerd wordt en de discussie hoe we dit kunnen doen, mag van mij nu ook opgestart worden, desnoods via Teams.
X, Y of Einstein? 
Hoera, hoera.
Het vergelijken van landen mag, maar rekening houdend met alle verschillen die er tussen die landen zijn. Het lijkt of enkel de mogelijke besmettingen belangrijk zijn. De parameters die die cijfers beīnvloeden laat men soms gemakkelijksheidshalve achterwege. Cijfers, nietwaar.
Lap, zit ik ook op mijn Arabische volbloed. Hoe zou het daar zijn met Corona?
Ik wil graag terug naar school, al was het maar om de extra planlast van het aanloopleren wat te minderen.
En meer waardering? Mag ik opnieuw naar de planlast verwijzen? Die discussie belooft niet veel goeds.
Maar: hoera!
U vergeet nog een groep ouders, waartoe ik mezelf reken. Dat zijn ouders die hun kinderen heel graag naar school zien gaan, maar dat met ook met een bezwaard gemoed zullen doen. Niet uit angst voor het virus, maar met grote bezorgdheid over het effect van draconische veiligheidsmaatregelen op het psychologische welzijn van hun kind. Geen mondmaskers onder de 12 jaar? Jawel hoor, omdat de risico-analyse op school dat zo bepaalt. Handschoenen in de klas wanneer schoolmateriaal wordt aangeraakt. Temperatuurcontrole door leerkrachten. Een speelplaats in hokken onderverdeeld. En een kind dat daar angstig van wordt. Het discours is verschoven van ‘flatten the curve’ om de IC niet te overbelasten (hetgeen ik volmondig ondersteun) naar ‘niemand mag dit virus krijgen’. Een collectieve angstpsychose die ons nog lang zal achtervolgen. De gevolgen voor kinderen hier en wereldwijd van de Corona maatregelen zal veel groter zijn dan van het virus zelf. En daar word ik triest van, vooral als ik aan zeer kwetsbare kinderen denk, en ook (bij momenten) kwaad. Oh, we zullen ons kind heus wel naar school sturen volgende week, maar met veel vraagtekens. En hopelijk komt op het eind van de dag een blij kind thuis. Maar ik ben er nog niet zo zeker van wat dit ook op lange termijn allemaal met kinderen doet. Dus: open de scholen. Laat kinderen samen buiten spelen zonder veel beperkingen. (Zoals trouwens in Nederland steeds mocht.) En ga een eerlijk gesprek aan met hen, dat een leven zonder risico’s een illusie is.
Terechte opmerkingen en heb de voorbije dagen genoeg proberen duidelijk te maken dat kinderen schandelijk over het hoofd werden gezien door de nationale veiligheidsraad.
Schandelijk is inderdaad het juiste woord. Maar mijn dank dat u hier op genuanceerde wijze aandacht voor vraagt.