Het nieuws van vrijdag over de volledige schoolopening ook in het secundair onderwijs, werd door veel mensen positief onthaald, maar zeker niet door iedereen. Bij de leraren merkte ik op sociale media dat de wil om les te geven groot is, zeer groot. Men wil de leerlingen terugzien. Maar ook bij velen die terug naar school willen en dus blij zijn met de beslissing, zie ik tegelijk angst. Angst die ik zeer zeker herken.

Op sociale media heb je ook zeer actieve tweeps – niet noodzakelijk uit het onderwijs, niet noodzakelijk uit de wetenschap – die momenteel een ware hetze voeren tegen de schoolopeningen. Nauwelijks verdoken suggereren ze dat de minister binnenkort wellicht doden op zijn geweten heeft. Ze trekken hierbij de experten zwaar in twijfel en gebruiken elk onderzoek of voorbeeld dat je kan vinden. Er zijn anderzijds ook mensen die de huidige veiligheidsmaatregelen op scholen idioot vinden. Het gaat dan bijvoorbeeld over mondmaskers in de klas die men overbodig vindt. Ook hier wordt dan gezwaaid met onderzoek. Bij beide groepen valt vooral de stellige zekerheid op waarbij tegensprekend onderzoek genegeerd wordt of in twijfel getrokken. Dit wordt ook wel cherrypicking genoemd.

Dergelijke, stellige zekerheid zie ik minder bij beleid en experts. Erika Vlieghe zei niet voor niks dat ze vindt dat op basis van de huidige stand van de wetenschap de scholen open kunnen, maar dat ze zeker bezorgd blijft. Ook Steven Van Gucht bleek vrijdag op Radio 1 wel degelijk voorzichtig ook op basis van het nieuwe Belgisch onderzoek van Sciensano. Daarom gaan de scholen niet zomaar open, maar zijn er een pak veiligheidsvoorschriften. Zelf heb ik verschillende van de onderzoeken gelezen, maar ik durf zelf geen zware uitspraken te doen, wegens niet mijn expertise.  Zeker ook niet in tijden waarbij onderzoek snel gepubliceerd raakt, en niet noodzakelijk altijd even correct is, en je maar beter zeer goed op de hoogte bent van het reilen en zeilen in dit specifieke veld. Enkel als ik zie dat er ook onderwijskundige elementen in spel zijn, zoals in Israël zal ik daar wel op wijzen.

Mijn persoonlijke ervaring de voorbije maanden – voor wat die waard is -, is dat we enkele zeer voorzichtige virologen en epidemiologen hebben die ons door deze crisis helpen leiden, zeker als het over onderwijs gaat. Het frustreerde me soms, omdat ik zelf bijvoorbeeld graag meer had gezien in mei voor secundair onderwijs en zeker voor buitengewoon secundair onderwijs. Ik vind trouwens nog steeds dat we ons moeten schamen over hoe kinderen en jongeren zijn verwaarloosd tijdens de eerste maanden van de crisis. Ik snap dus ook zeer goed de open brief van oa de Belgische pediaters. Maar veiligheid was en is altijd leidend in alle gesprekken, merkte ik. Denk je echt dat er iemand zieken of doden op zijn of haar geweten wil hebben?

Ja, ik ben dus ook bang. Natuurlijk. Als je dag in dag uit op alles moet letten, als je leest hoeveel doden en zieken er zijn, als je grootouders hebt die je niet kwijt wil, als je mensen in je omgeving ziet ziek worden of zelfs verliest,… dan ga je niet licht om met het virus. Zelf ga ik ook in geel les geven aan studenten die ondertussen gewoon volwassen zijn, en neem van me aan dat ik ook gemengde gevoelens zal hebben. Aan de ene kant zal ik blij zijn mijn studenten te kunnen zien, aan de andere kant bewust dat er altijd gevaar is of kan zijn. En ik hoop dat alles goed gemonitord zal worden en ik hoop dat alles goed gaat. Maar ik weet ook dat het geen beslissing is die zomaar is genomen.