Ik ben per definitie kritisch als ik TED-talks zie, in ons mytheboek bespraken we twee beroemde voorbeelden die toch niet echt bleken te kloppen. Deze TED-talk deel ik toch omdat het een interessant verhaal bevat over 2 poolreizigers, een interessante denkfout, namelijk de action fallacy, en vooral me aan het denken zette over leiderschap.

Gutmann legt als historicus uit dat de denkfout hier op neerkomt:

Our mistaken belief  that the best leaders are those who generate the most noise, action and sensational activity in the most dramatic circumstances.

Stel je voor dat leiderschap niet wordt gezien als een poolonderzoeker die een nieuwe koers uitzet of een CEO die zijn of haar personeel motiveert, maar als de eenvoudige daad van het oversteken van een rivier. En niet zomaar een rivier. Stel je een woeste rivier voor met golven die tegen elkaar botsen en rotsen die ergens onder het oppervlak schuilen. Als een zwemmer willekeurig het water in gaat, zonder zich bewust te zijn van zijn eigen capaciteiten of de stromingen, en bijna verdrinkt, maar wild om zich heen spettert, met al zijn kracht vecht en er op een of andere manier wonderbaarlijk in slaagt zichzelf in veiligheid te slepen, zullen wij, als toeschouwers, hem opmerken en waarschijnlijk zeggen: “Wow, wat een kerel! Hij heeft echt hard gevochten om zichzelf uit die crisis te redden.”

En als we daarentegen een zwemster hebben die de rivier al jaren bestudeerd heeft en precies weet waar en wanneer ze het water moet betreden en hoe ze subtiele bewegingen moet maken om zich door de stroming te laten meevoeren, zullen we haar waarschijnlijk niet opmerken. En als we dat wel doen, zouden we waarschijnlijk zeggen: “Mwah, dat ziet er vrij eenvoudig uit.”