In het Engels maakt men een onderscheid tussen loneliness en solitude. Beide woorden vertaal je als eenzaamheid, maar dit is niet echt correct. Terwijl loneliness effectief onze lading van eenzaamheid draagt, is het een pak moeilijker om solitude te omschrijven met dat woord. Solitude is echt iets heel anders. In feite gaat het eerder over het even alleen kunnen zijn.

Er wordt al een tijdje gesproken over een eenzaamheidscrisis, en we weten eenzaamheid wel degelijk een negatief effect kan hebben op je brein en je leven. Gelukkig kunnen we – ook op school – dingen doen om eenzaamheid tegen te gaan.

Maar recent las ik dit stuk van Nguyen over solitude dat net iets positiefs kan zijn, specifiek ook voor de mentale gezondheid.

Net zoals je je eenzaam kan voelen met veel mensen om je heen, kan je ook in een drukte even ‘alleen zijn’. Een koffie op een terras. Even wegdromen in een druk park. Dat ene momentje voor jezelf, kan een vorm van solitude zijn.

Nguyen beschrijft in zijn stuk verschillende experimenten waarbij hij studenten 15 minuten alleen liet zijn. Sommige studenten liet hij alleen zonder boeken, telefoons of computers, andere met toegang tot deze media. Wat bleek: echt even alleen met je gedachten zijn – zonder telefoon of andere toestellen – deed na 15 minuten wonderen met de gevoelens. Heftige gevoelens, zowel positief als negatieve zoals angsten, werden milder.

Mensen hebben vaak schrik om alleen te zijn. Zelf ga ik graag alleen gaan eten, maar ik weet dat ik een uitzondering ben. Ook naar de film of concert gaan zonder iemand, lijkt vaak raar. Toch geeft Nguyen aan dat ook dit soms gezond kan zijn.

Maar misschien gewoon even tijd voor jezelf kan dus wellicht ook al goed doen.