Donderdag en vrijdag was ik in Glasgow. Ik sprak er niet op COP26, maar was uitgenodigd om te spreken door de NY Times op hun ClimateHub. Ik zou nu kunnen beginnen met namedropping van mensen die er ook spraken, maar ik moet bekennen dat ik de boeiendste gesprekken had met de gewone mensen in Glasgow die het allemaal niet goed begrepen. En ze zijn niet alleen.

Je zou denken dat als de hele wereld naar Glasgow komt om het klimaat te bespreken, dat de stad overvol zou zijn. De hotelprijzen die ik checkte vooraf maakten al zoveel duidelijk. In de praktijk viel dat anders uit. De taxi-chauffeur sprak over de rustigste week sinds de lockdown, de kassierster in de supermarkt vroeg zich af waar iedereen was,… Enkel maandag zou het echt druk geweest zijn, maar toen ik in het centrum van Glasgow rondliep, deed het me vooral denken aan Gent na de Gentse Feesten. Opeens zag ik wel een groepje protesteerders aankomen tijdens mijn wandeling. Ik schrijf groepje, want de betoging bestond uit maximum 30 man. Alles verliep rustig, misschien ook wel omdat ze begeleid werden door het dubbele aan politie-agenten.

Iemand uit de media die ik sprak, beschreef hoe een meer rumoerige protestactie die de avond voordien de media gehaald had, in feite uit slechts 12 man had bestaan.

Vrijdag was er wel een betoging van 1000 man, waar Greta Thunberg haar Blah blah blah-statement herhaalde. Maar 1000 man is wat hier op het toppunt van de klimaatmarsen als weinig zou worden omschreven.

Ik snapte er echt niks van. Een journalist die ik sprak, gaf een mogelijke verklaring: alles is uitzonderlijk strak gecontroleerd, vastgelegd en geregisseerd. De oude man die ik sprak, gaf mee dat Glaswegians een lange traditie hebben van makkelijk voor oproer te gaan en verbaasde er zichzelf over hoe mak de lokale bevolking reageerde. Zelf bedacht ik ook nog dat als je van buiten de UK naar bijvoorbeeld Glasgow wil reizen, je wel door heel veel administratieve hoepels moet springen wat het niet echt uitnodigend maakte.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben er zeker van dat er veel deelnemers zijn tijdens de eigenlijke conferentie, maar in de stad zag ik in feite maar drie dingen die op COP26 wezen:

• de vele posters
• de massale politie en afgesloten wegen.
• de speciale editie van de NY Times die uitgedeeld werd aan het station van Glasgow.

En misschien was ik gewoon te vroeg, want gisteren waren er wel een pak protesteerders.

P.S.: de babbel op het podium van de Climate Hub kan je hier herbekijken. Ik merkte achteraf wel dat ik blijkbaar toch wel erg gespannen moet geweest zijn vooraf. Doodmoe was ik achteraf.