Vandaag werd de nieuwe Digimeter voorgesteld. In De Standaard worden de belangrijkste bevindingen samengevat onder de kop dat de Vlaming een digitale kater overhoudt aan de pandemie. Specifiek een punt in het artikel deed me onmiddellijk naar het rapport grijpen:

In het rapport staat het iets uitgebreider:

Het draagvlak voor telewerken lijkt groter te zijn dan voor afstandsonderwijs. 15% (-3) volgde in het afgelopen jaar een cursus online en als men gevraagd wordt naar de voorkeursvorm van onderwijs is dat voor de meerderheid nog steeds offline (48%). 34% prefereert een hybride vorm van les volgen, tegenover 18% die resoluut de voorkeur aan online onderwijs geeft. Professioneel leent niet elke job zich even makkelijk tot telewerken en is niet elke werkgever daar even flexibel in. De helft van de Vlamingen (48%, -4) is in de mogelijkheid om van thuis uit te werken (of te studeren). Deze mogelijkheid is opmerkelijk hoger bij personen met een hoger inkomensniveau (63%) dan bij een lager inkomensniveau (33%). De meerderheid die daar de mogelijkheid toe heeft, maakt daar ook gebruik van.

35% van de Vlamingen verkiest het telewerken/afstandsleren boven de fysieke werkvloer/leslokaal en legt daar in de praktijk ook het zwaartepunt. 32% werkt/studeert minstens drie van de vijf dagen van thuis uit (16% zelfs minstens vier dagen). Telewerken is met andere woorden sterk ingeburgerd in Vlaanderen. Van zij die in de mogelijkheid zijn om te telewerken (1 op 2 Vlamingen), geeft 35% er ook de voorkeur aan en verkiest 37% een hybride vorm van werken. Voor 72% van de Vlamingen die kunnen telewerken, is dat dan ook de norm geworden

In het tabellenraport staat gelukkig nog meer:

Hier vind ik de verschillen tussen de twee leeftijdsgroepen zeer opvallend. Hoe ouder de student – wellicht al aan het combineren met werk – hoe positiever de houding tegenover online onderwijs.

Maar terwijl het hoger onderwijs soms net meer wil inzetten op afstandsonderwijs en het digitale, lijkt de student (nog?) niet mee te willen in dit verhaal.