Het zijn spannende weken geweest in het onderwijs die opstartten in Coronatijden. Het leek niet goed te gaan, de cijfers stijgen en de grootste groep leek de leeftijdscategorie 10 tot 20. Hierdoor opperden al enkele tweeps om asap naar code oranje te gaan.
Gisteren kwam er verduidelijking van Steven Van Gught: die stijging in de cijfers wordt vooral bepaald door de groep +18, dus niet door het leerplichtonderwijs. Dit is fantastisch nieuws én een groot compliment voor de scholen die onmogelijk werk aan het leveren zijn. Idem voor de leerlingen die zitten sakkeren op de mondmaskers en in moeilijke omstandigheden les volgen, blijkbaar zijn de minderjarigen beter aan de slag dan de studenten.
Want voor alle duidelijkheid: het is niet allemaal goed nieuws, integendeel. Ik kreeg de voorbije dagen te veel berichten van leraren en directies dat ze op hun tandvlees zitten. Sommige scholen zijn halve of volledige duiventillen met kinderen en leraren die op school zijn, of in quarantaine, of ziek, of in afwachting van een uitslag. Het is bijna niet bij te houden wie in welke situatie zit en vooral wie welke ondersteuning nodig heeft. In dergelijke omstandigheden remediëring organiseren kan behoorlijk pittig zijn… Ik hoor ook dat de CLB’s op verschillende plekken aan het verzuipen zijn in contact tracing en dat dit op veel plaatsen in de soep dreigt te lopen of al aan het lopen is.
Gisteren kreeg ik de vraag ‘wat kan hier aan gedaan worden?’, en eerlijk: ik weet het niet. Het zou zonde zijn om scholen te sluiten omdat ze dreigen om te kippen. Heb er letterlijk vannacht over wakker gelegen. Ontvetten van taken is voorlopig het enige dat ik zie. Dus net zoals in vorig semester geen inspectie en geen andere taken die niet direct nodig zijn,… Misschien extra administratieve ondersteuning waar nodig, maar ik merk ook dat de noden van school tot school en van moment tot moment erg kunnen verschillen.
En voor iedereen: toon de onderwijs mensen wat liefde, want ze doen dus blijkbaar echt goed maar onmogelijk werk.
X, Y of Einstein? 
Correct, genuanceerd en empathisch verwoord. Bedankt!
Ik heb gisteren voor even de handdoek in de ring gegooid. Na de berichten over de ‘leerachterstand’ heb ik het even gehad. Mijn leerlingen uit 4 en 5 BSO hebben daar geen boodschap aan. De meesten onder hen willen gewoon weer les. Tijd ook om hun verhaal te doen. Gingen we daar geen tijd voor maken? Nee, we moeten meten zodat we weten. Ik hoef geen toetsen af te nemen om te zien, zelfs met mondmasker, dat sommigen stilaan verzuipen. Er zijn er die opnieuw online les willen. ‘ Maar niet met al die taken, mijnheer. We kregen meer werk dan anders. Zonder veel feedback’. Ze zijn de stress op school nu al moe. Anderen hopen dat de school niet opnieuw dicht gaat, want thuis is het geen pretje. Hebben ze niet het nodige materiaal.
Na 27 jaar en pakweg 5 ministers verlang ik naar rust zodat we eindelijk weer ons werk kunnen doen: kinderen voorbereiden op een stilaan waanzinnige wereld.
Het door onze minister van dierenwelzijn zo geprezen draaiboek is in onze school bijna niet haalbaar. Te veel om uit te weiden.
‘We moeten er door. Even op de tanden bijten.’ Na jaren van falende tandzorg lukt het even niet meer.
Bedankt voor je mening en sorry voor het klagen.
Ik ben erg blij met (eindelijk) een realistisch beeld van de toestanden op school. We krijgen er elke dag maar nieuwe regeltjes en taken bij zonder extra middelen of hulp. Soms heb ik het gevoel dat ik meer bezig ben met mondmaskers en ontsmetten dan met leerinhoud.
Spijtig genoeg heeft (het ministerie en) de inspectie de boodschap niet begrepen. We kregen het leuke nieuws deze week dat we ze al over twee weken mogen verwachten.
Omgaan met de Coronaproblematiek is echt een probleem voor de school; een docent kan niet alleen met een persoonlijke oplossing komen.
Ik kan dit schrijven want ik ben geen docent, maar een mediathecaris die beschikt over meerdere (pc-) ruimtes waar zo’n 175 leerlingen in kunnen (er zijn circa 800 leerlingen op school).
De mediatheek functioneert nu noodgedwongen ook als opvangruimte tijdens pauzes; hoe druk het ook is; er zijn ook altijd leerlingen die alleen of met hun groepje werken aan hun schoolwerk. De leerlingen willen echt het liefst samen zijn; dit blijkt uit het feit soms een van de ruimtes leeg is, terwijl het verder druk is. (“druk is rustig” is mijn motto).
De leerlingen moeten wachten tot een tweede bel klinkt, dan pas kunnen zij de mediatheek verlaten. Na meer dan een maand kan ik niet alleen zeggen dat zij dit ook doen, en ook dat ze zich over het algemeen in elkaars nabijheid geweldig gedragen.
Natuurlijk is het wel zo dat 13- / 14 jarigen een groep kunnen vormen die het niet meer pikt en gezamenlijk een uitbraakpoging doet. Als voorlopige remedie heb ik bedacht dat ik hen, gemaskerd en wel opwacht in de gang en terugstuur.
De school doet meer: docenten die vanwege corona-gerelateerde problemen thuis moeten blijven, geven les in een lokaal via smartboard of beamer; een student / ex-leerling doet de begeleiding. Moeten de leerlingen een pc gebruiken, dan geeft de docent vanuit huis les in de mediatheek en worden de leerlingen door hen/haar begeleid bij het werken met de pc.
Ik ben inmiddels 71 en nog twee weken in functie en vind dit de meest indrukwekkende periode van de afgelopen 25 jaar dat ik als mediathecaris gewerkt heb. Mijn conclusie is dat jongeren – als je ze vertrouwen / verantwoordelijkheid geeft ze die of dat ook werkelijk blijken te verdienen of aan te kunnen..
Pingback: Omgaan met onvoorspelbaarheid… – Urban Education