Vandaag staat er een pittig stuk in De Standaard. Hierin trekt Sven Fabré van leer tegen de stielbedervers in het onderwijs. Het begint met dit voorbeeld:

‘Zoek op de grote tafel in het midden twee kaartjes uit met daarop de gevoelens die het best passen bij hoe jij je nu voelt. Wie de bal vasthoudt, mag zijn kaartjes tonen en daarover vertellen. Stel je dan even voor. Goed, nu zal ik muziek opzetten, terwijl jullie rond­lopen. Als de muziek stopt, ga je weer zitten. Zie je, zo maken we nieuwe groepjes, en zitten we eens met anderen aan een tafel. Jullie zien daar telkens twee schaaltjes staan, eentje met zure, eentje met zoete snoepjes. Vertel anekdotes en gun jezelf een snoepje: een zuurtje voor een slechte ervaring in de klas, iets zoets voor een fijne ervaring! Zie je, zo spreken we alle zintuigen aan. Dat kun je ook in je lessen doen.’

Ik blijf bij mijn reactie op Twitter dat ik veel collega-pedagogen en -lesgevers ken die het goed doen, maar ik herken  spijtig genoeg ook te goed wat beschreven wordt. Het spookt al een paar uur door mijn hoofd. Ik kom ook te vaak dergelijke zaken tegen op studiedagen. Het is trouwens niet beperkt tot het onderwijs.

En ik beken: ik gruwel er evenveel van als Sven in het stuk.

Of neem dit:

…wie wil zich tien jaar op academisch niveau in een vakgebied verdiepen, om zich vervolgens te onderwerpen aan een autoritair paternalisme dat van aspirant-leerkrachten eerst weer kleine kinderen wil maken?

Ik zou er zelf van maken: wie wil zich als volwassene als kind laten behandelen? Het heeft voor mij niks met opleiding te maken. Heb je ook soms gedacht “Hier ben ik te oud voor” of “Hiervoor heb ik niet gekozen of gestudeerd”?

Een van de belangrijkste zaken die ik zelf wil meegeven aan mijn studenten is dat ze hun leerlingen serieus nemen. Dat begint met het goede voorbeeld te geven door zelf mijn studenten serieus te nemen.

Wil dit zeggen dat het niet af en toe leuk mag zijn? Zeker niet. Mijn studenten lachen wat af in mijn lessen. Maar als het enkel ‘leuk’ is en er niets geleerd wordt, haken ze ook af.

Daarom de volgende oproep: elke keer als je met iets dergelijks geconfronteerd wordt, vraag naar het doel en de evidentie waarom dit zou kunnen helpen. Als het doel valide is en de evidentie aanwezig: doe mee, ook al vind je het niet fijn.

Anders vraag je: kunnen we onze tijd niet beter besteden? Leerlingen zouden het ook doen.