Deze post verscheen eerst op dieponderzoek.nl.

Games leunen op regels: een actie van een speler kan verschillende gevolgen hebben, op basis van vooraf bekende regels. Eén manier om games te definiëren is dan dat games systemen zijn die menselijke handelingen omzetten in kenbare en voorspelbare output. Anders gezegd: de acties die je verricht in een game leveren data op. En waar data is, is surveillance.

Game-onderzoekers waarschuwen er al langer voor dat bedrijven en overheden burgers bespioneren in games (zie dit themanummer uit 2014). Gameplay, dus hoe een speler speelt, kan gekoppeld worden aan gegevens over zijn persoonlijkheid, om tot verbanden te komen als ‘plichtsgetrouwe spelers doen graag saaie taakjes zoals vissen’ (een voorbeeld uit een onderzoek). Wired gebruikt dit voorbeeld om vervolgens te waarschuwen voor “a new industry of firms selling middleware “data analytics” tools”.

Deze bedrijven gebruiker de data van spelers om strategisch voordeel te behalen voor gameontwikkelaars. Voor hen is het immers handig om te weten wat voor soort gamers waardevol zijn, dat wil zeggen: wie speelt lang, wie is bereid veel geld te betalen voor een game of op een advertentie te klikken.

“These companies sell the eyeballs (and perhaps fingers, with playable ads) of their users to advertisers and mobilize data to best match users with advertisers based on the specifications of the advertiser or the software working on the advertiser’s behalf.”

Net als met andere vormen van online surveillance is het bewustzijn onder consumenten van dit soort praktijken laag. Het persoonlijk voordeel (een leuk spel spelen) weegt op tegen het vrijwel onzichtbare nadeel.