De voorbije weken las ik het over onder andere differentiatie en sociaal constructivisme. Het kwam telkens als een reactie op de vaststelling dat deze misschien voor de achteruitgang in ons onderwijs mee mogelijk hebben gemaakt: misschien of wellicht hebben leraren het gewoon niet goed genoeg aangepakt of zelfs gewoon fout uitgevoerd.

Het is een argumentatie die je wel vaker hoort. Iets heeft niet gewerkt, maar het komt omdat de leraren die – zoals ik gisteren Dylan Wiliam nog hoorde zeggen – dan blijkbaar niet gedaan hebben wat de slimme onderzoekers bedacht hebben. Het is veel moeilijker om te zeggen: misschien zat er een fout in ons idee of in onze aanpak. Of ook: misschien werkt het wel op papier of in theorie, maar ligt het in de praktijk moeilijker.

Of dit ander voorbeeld dat Dylan gaf als reactie op een eerdere uitspraak van Carole Dweck toen de resultaten in replicatie-onderzoeken rond Growth Mindset niet tot een echt resultaat bleken te leiden: ja, maar zo een growth mindset aanpak is secuur en gevoelig werk. Zijn reactie: als het al moeilijk is in een gecontroleerde, experimentele setting, hoe verwacht je dan dat het een effect heeft bij leraren die met veel meer rekening moeten houden?

Voor alle duidelijkheid: iedereen kan fouten maken, ook leraren. Maar… als iets fout loopt qua aanpak in ons onderwijs, is het slim om niet direct met een vinger te wijzen naar een mogelijke schuldige. Het is zeker geen slim idee om dan direct aan de groep te denken die probeert te overleven. Het is misschien vooral dan goed even in eigen hart te kijken en te onderzoeken wat jij zelf misschien fout hebt gedaan?

(P.s.: zo heb ik zelf nog groepen studenten les gegeven over leerstijlen toen ik nog niet beter wist. Dit zal wellicht niet de achteruitgang veroorzaakt hebben, maar zeker ook niet geholpen hebben).