Dankzij Stefaan Plets ontdekte ik een nieuwe publicatie van de UNESCO waarin teruggekeken wordt naar de invoering van technologie tijdens de pandemie.

Het uitgebreide boekwerk van meer dan 600 pagina’s is opgevat als een soort van theaterstuk met verschillende bedrijven:

• Act 1 details the ambition that often marked the initial transition from schools to ed-tech as the pandemic took hold.
• Act 2 explains the many ways the promises of ed-tech were challenged when technology was deployed globally as a primary solution to maintain education during widespread and prolonged school closures. It reveals the harm and unintended consequences that resulted from endeavours to transition from in-person and school-based education to technology-reliant distance learning.
• The Inter-Act questions dominant narratives emerging from the technology-centric experiences of the pandemic period.
• Act 3 puts forward principles and recommendations to guide future efforts to leverage technology for education, while keeping schools and humans at the centre of teaching and learning.

Het werk ligt een stuk in de lijn met het rapport dat eerder deze zomer verscheen en is meer dan behoorlijk kritisch. De titel “An ed-tech tragedy?” doet al zoiets vermoeden, maar als je de commentaren bekijkt die het boek openen dan is het een who’s who van kritische onderwijs- en technologiedenkers. Begrijp me niet verkeerd, het zijn indrukwekkende namen die geciteerd worden zoals Morozov, Ravitch, Audrey Watters, Ben Williamson, Sonia Livingstone,.. mensen van wie ik vaak ook het werk gelezen heb en die me bij mijn eigen werk inspireren. Maar… vaak zijn het inderdaad vooral kritische denkers.

Rebecca Stromeyer is misschien minder in die hoek te plaatsen, en haar omschrijving van het boek is misschien daarom het meest relevant:

This book masterfully underscores that while technology holds considerable potential, its hasty application during the crisis often led to more harm than good. It doesn’t merely bemoan the challenges but encourages a deeper introspection, emphasising the human-centred core of education over blind tech adoption. With profound insights, the narrative brings to light the multifaceted role schools play beyond mere academics and pushes for a recalibration of our tech-in-education ethos. What is here is a history, but it’s also much more than that: it is a roadmap for the future of digital learning.

Waarom spreken de auteurs van het boek over een tragedie, een zwaar woord, ondanks het vraagteken in de titel?

The use of ‘tragedy’ as a framing concept and narrative arc emerged only after careful analysis of the available evidence. Research and testimonials that became available in 2021 and throughout 2022 and early 2023 increasingly revealed that harm and unintended consequences were stemming from heavy and extended reliance on connected technology for education during periods of school closure. Tragedy provided a helpful metaphor to centre this evidence.

Maar waarom noemen de onderzoekers het nu een tragedie. Er zijn verschillende redenen die ook nog vaak op elkaar inwerkten:

• • De meeste leerlingen bleven in de kou staan
  • Ongelijkheid werd enorm versterkt
  • Leerlingen raakten minder betrokken, leerden minder en verlieten vaak het onderwijs
  • Onderwijs werd verengd en werd armer
  • De onderdompeling in technologie bleek ongezond
  • Het milieu werd door het opgedreven gebruik van technologie nog meer onder druk gezet
  • De private sector – vaak multinationals – kreeg een veel grotere grip op het onderwijs
  • De ommezwaai naar meer technologie werd gekenmerkt door oa meer controle

Terwijl ik veel van de kritieken begrijp en volg, zie ik wel nuances. Het boek gebruikte zo enkel Engelstalige bronnen. Ook vraag ik me af soms wat veroorzaakt werd door technologie en wat door de pandemie en wat door beide, denk bijvoorbeeld aan die stijgende ongelijkheid.