Macron heeft nieuwe plannen aangekondigd voor zijn beleid voor de komende drie jaar. In die plannen speelt onderwijs een cruciale rol.  De Standaard vat als volgt samen:

Zoals verwacht zal een honderdtal scholen dit jaar schooluniformen, die “de ongelijkheden tussen gezinnen uitwissen en tegelijk de voorwaarden voor respect creëren”, uittesten. Als de resultaten overtuigend zijn, zal het uniform in 2026 ook in de rest van het land worden ingevoerd.

We weten dat het schooluniform an sich weinig leereffect heeft, maar dit is niet het doel vermoed ik. Het is eerder de bedoeling om terug het beeld van een samenleving die meer grip krijgt op de jeugd uit te stralen. De voorbije jaren is er heel veel te doen geweest ook over geweld op school en dan heb ik het niet enkel over de pijnlijke aanslagen. Het is tegelijk werken aan de socialisatietaak van onderwijs, als je het bekijkt vanuit Biesta zijn drieslag. Dit wordt ook duidelijk met een hervorming die minder te maken heeft met onderwijs, maar wel in lijn ligt:

Verder bestaat de kans dat de service national universel, de vervanger van de Franse dienstplicht waar jongeren nu vrijwillig op intekenen om Franse waarden te leren, de sociale cohesie te versterken en een cultuur van betrokkenheid te bevorderen, verplicht wordt voor tieners.

Het is het idee van leren samen leven en meer betekenen voor die samenleving. De Franse waarden en sociale samenhang om zo samen een sterke natie te worden; Vandaar mijn idee dat de (nationale) identiteit centraal staat in deze plannen. Dit wordt ook duidelijk in de verdere plannen:

Macron pleit ook voor meer cultuurlessen op school, om kinderen waar ook in het land, in de cités en het platteland als in de grote steden, toegang te geven tot cultuur. Muziek, beeldende kunst en theater zullen daarom vanaf volgend schooljaar verplicht worden op middelbare scholen. De reden die Macron daarvoor aanhaalt is dat “het zelfvertrouwen opbouwt, het mondelinge vaardigheden geeft en kinderen in contact brengt met grote teksten.” Ook kunstgeschiedenis zou meer plaats moeten krijgen in het curriculum.

Deze vind ik opvallend, maar past in dezelfde redenering. Het is het inleiden in de geschiedenis en de kunst van waar je bent en woont om zo een gemeenschap te vormen. Het lijkt op die manier deels instrumenteel.

Ten slotte bericht De Standaard over iets waar Macron al sowieso voorloper was:

Macron wil ook het schermgebruik van kinderen, thuis en op school, aanpakken.

Dit ligt in lijn met het eerder verbod dat hij invoerde waarbij mobiele telefoons onder de 15 jaar verboden zijn op school.

Als we de voorbije decennia pleidooien zagen voor veranderingen in het onderwijs, kreeg vaak vooral de persoonlijke ontwikkeling (subjectificatie) aandacht of als het ging over wegwerken van leerachterstanden de kwalificatietaak van onderwijs. De plannen van Macron vallen vooral op door de aandacht voor socialisatie en het gebruik in functie van een meer nationale identiteit.