Vandaag in verschillende kranten het nieuws dat de ongelijkheid in ons onderwijs nauwelijks is afgenomen, ondanks het gelijkekansenbeleid sinds begin jaren 2000. Verder bepaalt in het secundair onderwijs de school waar je naartoe gaat nog meer je toekomst dan je afkomst. De ironie is dat wellicht nu nog meer ouders hun kinderen weg zullen houden uit concentratiescholen, eerder dan dat er een structurele oplossing komt.

Nu, we moeten het beter over structurele oplossingen dan oplossing hebben, want het zou van solutonisme getuigen – de idee dat er een eenvoudige oplossing bestaat voor een complex probleem – als we zouden dat denken dat we dit verschil met 1 of 2 maatregelen zouden kunnen wegwerken. Ik wil het wel hebben over een van de oplossingen die misschien een belangrijke rol zou kunnen spelen, naast alle andere die je nu en binnenkort in de media zal kunnen horen.

Vlaanderen is namelijk de regio bij uitstek waar de minst ervaren leerkrachten net in die scholen terechtkomen waar het al moeilijker is om les te geven.

In juni komt het nieuwe TALIS-rapport uit, maar ik vrees dat er weinig veranderd zal zijn. Combineer dit met deze grafiek die ik ook al een paar keer deelde:

Hoe kan je dit oplossen? Door meer ervaren leerkrachten in die scholen te laten les geven. Maar hoe overtuig je hen hiervan? Misschien door hen meer tijd te geven door bijvoorbeeld iets minder uren te laten les geven? Of andere maatregelen die de extra uitdaging compenseren.

Voor alle duidelijkheid: dit zal het zeker niet allemaal oplossen, maar het kan wel een begin zijn.

Ondertussen vraag ik me wel af hoe lang ik deze twee grafieken nog zal moeten blijven herhalen…