Het is niet fijn te moeten les geven met een mondkapje op of met een plexiglas tussen jou en je leerlingen. Al vraag je je af of je achter dat plexiglas niet nog steeds een beetje in de computer zit waar je nu al te lang voor je leerlingen zat.
Noch is het allesbehalve optimaal dat je als je leerlingen het moeilijk hebben, je ze niet even kan vastpakken om ze te troosten. Je kan zelfs niet in de buurt komen. Tikkertje is voor hen ook geen optie en ze missen nog de helft van hun groep of meer. Maar zij hebben geluk, zij kunnen komen.
Veiligheid eerst dan pedagogie
Je zou alle leerlingen op school willen hebben, samen. Er voor hen zijn, hen er voor elkaar laten zijn. Maar je beseft dat de verkeersstromen best beperkt blijven, bubbels zo klein en intact mogelijk en dat de veiligheid echt eerst moet komen. Je beseft dat je al blij mag zijn met die leerlingen die naar school mogen komen omdat ze in scharnierjaren zitten of omdat ze echt in situaties zitten dat het moet. Dit alles terwijl de school en jij op je tandvlees zitten om het organisatorisch te bolwerken en de vertwijfeling misschien toeslaat of het sop nog de kool waard is.
Veiligheid eerst dan pedagogie
Ook al lijken virologen soms erg op economen, je weet wel: neem drie virologen en je hebt minstens vier meningen, toch besef je dat dit is omdat er nog steeds bitter weinig bekend is over het virus. Je merkt het aan de scholen die op sommige plaatsen open bleven, op andere plaatsen dicht zullen blijven. Je ziet het aan de landen waar de kleuters en lagereschoolkinderen weer naar school mogen, terwijl andere landen voor de oudste leerlingen kiezen.
Veiligheid eerst dan pedagogie
Je merkt hoe moeilijk sommige leerlingen het hebben. De cijfers van verschillende onderzoeken tonen ondertussen aan, hoe de depressieve gevoelens onder jongeren verdrievoudigen of meer. Je merkt in de chats of in de videogesprekken hoe de kinderen elkaar missen. Je mist zelf nog steeds bepaalde leerlingen of je merkt dat je sommigen onderweg verliest.
Veiligheid eerst dan pedagogie
Het is een zin die ik voor mezelf als bijna een mantra moet herhalen. Rationeel klopt het, maar ondertussen bloedt mijn hart. Machteloos denk je uiteindelijk maar 1 ding: rotvirus.
X, Y of Einstein? 
Ik kan me volledig vinden in wat je schrift, bedankt om dit te delen. Weet echter, er komt een einde aan, ook al is het lang wachten, het einde komt! Een dag dat dit het geval is, zal een knuffel zoveel meer betekenen dan het ooit was, ook al was het voorheen al niet mis, die knuffel, maar toch ‘Veiligheid eerst, dan pedagogie.’ Toch ben ik er zeker van, dat een luisterend oor bieden, op een oprechte manier, zonder tijdsdruk, al veel kan betekenen! Hulplijnen zijn tijdsgebonden, komen daardoor niet over als oprecht, open, gelijkwaardig, eerlijk. Laten we daar starten! Bizar, hoe de tijd die we nu hebben, zo tijd gebonden is, terwijl hij die aan de andere kant zit, meer nodig heeft dan de luttele tijd die hem is toebedeeld! Laat ieder, die hiervoor ‘open’ staat’, enkele mensen (ouderen, jongeren, kinderen) telefoneren, op een open, gelijkwaardige, oprechte manier, ongeacht tijd! Het zou al veel betekenen, voor hen die het gevoel hebben er alleen voor te staan! Geef hoop, door hen op regelmatige manier te contacteren, zodat zij kunnen uitkijken naar het volgende contact, daar ieder contact, een geschenkje op zich is, waar beide partijen wederzijds van kunnen genieten! Het is mogelijk, zolang men ervoor open staat! Op een gelijkwaardige, oprechte manier, zonder enig vooroordeel! Geniet!