Via deze gastblog bij de Learning Scientists vond ik een subtiele maar slimme toevoeging op het geheugenmodel dat onder andere Daniel Willingham in vereenvoudigde vorm bekend maakte. Dit is de versie van Daniel Willingham:

Dit is natuurlijk een pak ouder, en gaat terug op onder andere het model van Atkinson & Shiffrin uit 1968:

Dit is de nieuwe versie die ik vond bij The Learning Scientists, gemaakt door Rob McEntarffer, Bethany Brunsman en Sarah Salem.

Wat ik er goed aan vind, zijn de pijlen onder de drie geheugens die meer concreet beschrijven wat er gebeurt met de informatie als het mis gaat. Iets dat niet gaat van je sensorisch geheugen naar je werkgeheugen is weg, iets dat niet geëncodeerd wordt in je werkgeheugen zal niet terechtkomen in je langetermijngeheugen. Ten slotte kan het fout gaan als informatie niet of niet correct uit je langetermijngeheugen gehaald wordt.

*Update*: een zeer terecht opmerking van vriend en co-auteur Casper Hulshof:

Ik heb wel ook nog wel wat bedenkingen bij het model, bijvoorbeeld bij die 7 chunks in het werkgeheugen die ze beschrijven. Dit is echt wel te optimistisch te noemen.