In februari verscheen er een Amerikaanse rapport waarin men de effecten bekeek van een onderzoeks- en ontwikkelingsprogramma van het Amerikaanse ministerie van onderwijs tussen 2010 en 2016. In totaal werd er meer dan 1,4 miljard uitgegeven aan onderzoeken naar onderwijsinnovaties. Maar wat blijkt? Slecht 26% van de innovaties leidde tot iets van positief effect. Bij 74% van de projecten was dit niet het geval. Gelukkig was dan meestal het effect onbestaande, slechts bij een klein groepje van de projecten was er een negatief effect.

Nu, dit leest als zeer teleurstellend, vooral ook als je weet dat het ging over projecten waarbij men trachtte slecht-presterende scholen te verbeteren. Bijvoorbeeld deze verslaggeving over dit rapport spreekt bijna schande van de resultaten. Maar… er zijn toch een paar belangrijke bedenkingen:

• onderzoek doen is moeilijk, ook merkbaar aan de projecten waarbij er nog nu zelfs geen resultaat bekend is,
• in sommigen situaties, net zoals de bovenstaande, is effect bereiken vaak extra moeilijk,
• als je er van uit gaat dat onderzoek een positief resultaat zal opbrengen, moet je geen onderzoek doen.
• Een wetenschapplijk nul-resultaat waarbij er geen statistisch verschil is vastgesteld tussen 2 methodes, wil ook zeggen dat het praktisch significant kan zijn, in de betekenis dat het dus misschien even goed is – of slecht – als de bestaande praktijk.

Tegelijk: het is allemaal ronduit waardeloos als we er helemaal niets van zouden leren…