Het lijkt deze ochtend een trend in de berichten die ik binnen krijg: ouders hebben het gedaan. Terwijl veel herkenbaar is in de zoals steeds hilarisch pijnlijke column van Pieter Derks (ook over personaliseren en maandverband), wil ik spontaan een beetje tegengas geven.

Het is namelijk niet zo dat alle ouders de ware plaag zijn, volgens mij. Je kan niet iemand verwijten dat hij of zij het beste wil voor zijn of haar kind.

Maar wat dat beste is? Daarover verschillen de meningen.

Maar of iedereen hetzelfde kan geven of eisen voor zijn of haar kinderen? Nee.

En een school wil niet enkel het beste voor het ene kind, maar moet voor alle kinderen zorgen. Per definitie een evenwichtsoefening.

Of alle eisen terecht zijn? Nee, maar het is moeilijk om door het bos de bomen te zien. Voor iedereen.

Dat ouders schrik hebben in onze samenleving, is al vaak vastgesteld. Maar een individuele ouder kan je en wil ik dit niet verwijten. Die angst is trouwens niet het alleenrecht van de ouders.

En ik schrijf dit niet enkel omdat ik naast pedagoog en leraar ook… ouder ben. We zullen er samen moeten uitraken.