Eerlijk gezegd ben ik geen podcast liefhebber. Ik luister nu eenmaal liever naar muziek onderweg of terwijl ik werk. Maar de nieuwe reeks van Serial sinds ze zijn overgenomen door The New York Times, Nice White Parents, sprak me inhoudelijk zo aan, dat ik ondertussen twee afleveringen beluisterd heb.

Even de premisse: een school in New York die al sinds 1968 bestaat en die vooral bevolkt wordt door leerlingen uit zwarte en latino gezinnen, krijgt opeens een toevloed van witte kinderen en dito ouders die goedbedoeld de school proberen ingrijpend te veranderen door onder andere geld op te halen voor een project waarbij de leerlingen Frans kunnen leren.

De twee afleveringen die ik beluisterd heb staan bol van ongemakkelijke momenten. Van de vrouw die tegen een Latino vrouw uitlegt hoe belangrijk tweetaligheid, doelend op Frans, compleet negerend dat de dame tegen wie ze spreekt perfect tweetalig is (Engels-Spaans). De impliciete boodschap dat Frans belangrijker is dan Turks of Spaans wordt niet opgemerkt door de nice white parents. Of het gala dat georganiseerd wordt in samenwerking met de Franse ambassade waarbij de beau monde van New York langskomt en er zo 80000 dollar opgehaald wordt voor vooral het taalproject, terwijl de bestaande, oorspronkelijke oudervereniging 2000 dollar ophaalt op hun schoolfeest. Of in de tweede aflevering hoe witte ouders in de jaren zestig voor de oprichting van de school gepleit hebben om zo integratie mogelijk te maken, de school hebben verplaatst naar een lokatie dichter bij waar de witte klasse woonde, maar dan… uiteindelijk hun kinderen niet naar die school stuurden.

Het klinkt ogenschijnlijk Amerikaans allemaal, maar gaandeweg vraag je je af of er geen elementen in zitten die hier ook spelen in Vlaanderen en Nederland?

Wat te denken bijvoorbeeld van de twee definities van integratie die gehanteerd worden. Voor de witte ouders betekent integratie dat wit, zwart, latino,… samen op school zitten, iets wat ik ook hier vaak hoor ook bij sommige academici. Voor de ouders van de niet-witte gezinnen betekent integratie dat hun kinderen eindelijk goed onderwijs krijgen. Het eerste betekent niet noodzakelijk dat het tweede in orde is. Zelfs als de kinderen dan op een zelfde school rondlopen, blijft de segregatie een feit. Je hebt de lessen of klassen met extra aanbod, uitdieping,… voor slimme kinderen en die hebben meestal dezelfde witte kleur.

En hoe herkenbaar zijn de redenen van de witte ouders, die oorspronkelijk die school wilden? Ja, ik heb mijn principes, maar ik wilde mijn kind niet opofferen voor die principes… Of ook het mechanisme waarbij scholen zich als progressieve methodescholen tonen maar waardoor je quasi uniform witte scholen krijgt? En hoe sterk is de macht van witte ouders in ouderraden of op de visie van scholen?

De podcast is een ongemakkelijke rit, en soms vind ik dat Chana Joffe-Walt sommige van de mensen die ze interviewt heel hard of te hard aanpakt. De job die ze gedaan heeft – deze podcast is het resultaat van jaren werk – is enorm, maar je hoort haar als witte ouder en dus als betrokken partij erg worstelen met haar eigen rol en die worsteling zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze een van de moeders die uiteindelijk haar kinderen niet naar de school stuurde een salvo van vragen afvuurt waarbij zelfs Maurice De Wilde zich zou afvragen of dit wel nodig was. Het lijkt een gevecht van de journaliste tegen zichzelf.

Ik ga de rest van de vijfdelige serie zeker uitluisteren, er zou zelfs een twist aankomen op het einde…