Het is een romantisch idee en wellicht beginnen veel songschrijvers zo: je schrijft liedjes omdat niet anders kan. Het moet gewoon. Je maakt dingen mee, en je vertaalt die in klanken, woorden en melodieën. En liefst zit je daarna te zwoegen en te zuchten om het toch maar goed te krijgen, om zo dicht mogelijk bij het ervaren gevoel dat je wil vertolken.

Het tegenovergestelde hiervan is het broodschrijven zoals in Tin Pan Alley of de Brill Building gebeurde. Beeld je een reeks van kantoortjes in waar een duo van tekstschrijver samen met een componist aan een piano het ene liedje na het andere oplevert. Dit staat haaks op de romantiek die mensen hebben over liedjes schrijven.

Maar tegelijk… zijn liedjes zoals will you still love me tomorrow, under the boardwalk of it’s my party minderwaardig omdat ze van zo een weliswaar geniaal songschrijversduo komen? Carole King werd later wel…