De opvolger van Lieven Boeve is bekend, en het is geen onbekende – zeker ook niet voor mij: Bruno Vanobbergen. Ik beken; blij dat het een Gentse pedagoog is. Ik wist het niet op voorhand, maar het zou wel zo kunnen lijken, als je ziet wat voor opvallends Bruno gisteren in de media stelde. Jeroen Bossaert vat het als volgt samen:

De nieuwe topman van het katholieke onderwijs vindt voor alle duidelijkheid niet dat dat we te veel focussen op mentaal welzijn, maar hij vindt de manier waarop soms problematisch. “Ik was tien jaar Kinderrechtencommissaris en werkte nadien ook in Jeugdhulp. Ik heb daar gezien dat veel jongeren en kinderen uit de boot vallen. Die moeten we beter helpen. Maar als het over mentaal welzijn gaat, vind ik dat we soms te snel naar psychologen en therapeuten grijpen. Ik herinner mij een recente case van een 15-jarig meisje wier moeder plots uit het gezin verdween. Ze stelde zich daar veel vragen bij. In plaats van haar antwoorden te geven, werd ze aanbevolen om in therapie te gaan. Terwijl dat meisje daar geen nood aan had. Er werd echter niet naar haar geluisterd. De doorverwijzing naar therapie voelt in zo’n geval een beetje als een makkelijke uitweg. Ik vind dat we meer naar jongeren moeten luisteren en hen moeten begeleiden in hun zoektocht naar antwoorden. Zonder dat meteen te problematiseren.” (Bron)

De andere kranten hebben het ook over het belang van mentaal welzijn bij zijn aanstelling, en over het oog voor kinderen en jongeren die uit de boot vallen, maar deze nuance is niet onbelangrijk. Deze post over het moeilijke verhaal van welzijn bij jongeren die ik een paar dagen terug schreef, lijkt bijna een opstapje naar deze uitspraken, maar werd dus los hiervan geschreven. Weliswaar ook door een Gentse pedagoog die ooit les kreeg van Bruno Vanobbergen in de opleiding pedagogiek.