Deze post verscheen eerst op dieponderzoek.nl.
Sonia Livingstone is wellicht de meest toonaangevende communicatiewetenschapper binnen het jeugd & media-domein. Livingstone doet zowel kwali- als kwantitatief onderzoek en is betrokken bij de grote EU Kids Online-studie die vergelijking van omgang met gevaren en kansen van internet in Europese landen mogelijk maakt. Ze blogt op de site van haar universiteit LSE, wat interessante korte stukken oplevert voor iedereen met interesse in ‘digitale’ kinderen. Onlangs publiceerde ze haar topmythen over kinderen in het digitale tijdperk.
1. Kinderen zijn ‘digital natives’ en weten alles, ouders zijn digitale immigranten en weten niets
Deze mythe is op meerdere plekken, waaronder dit blog, gedebunkt. Dat kinderen zelfverzekerd zijn over hun digitale vaardigheden, betekent niet dat ze het internet begrijpen. Er zit grote variatie tussen kinderen en tussen ouders,
2. Tijd die aan media besteed wordt is verspild in vergelijking met ‘echte’ gesprekken of buitenspelen
De niet-digitale wereld is niet inherent ‘echter’ of ‘beter’ dan de digitale wereld.
3. Ouders moeten kinderen online aan banden leggen omdat de digitale risico’s wegen zwaarder dan de kansen
De online wereld is niet enger dan de offline. Kinderen online beperkingen opleggen neemt niet automatisch gevaren weg, maar belemmert kinderen wel in de mogelijkheden die internet biedt.
4. Kinderen geven niet om privacy
Ze hebben wel andere opvattingen: ze maken zich zorgen over welke bekenden wat van hen weten, maar niet over bedrijven die hun data verzamelen.
5. Mediawijsheid is het antwoord op de uitdagingen van het digitale tijdperk
Meer kennis over bedrijven en inbreuk op privacy lost het probleem niet op, omdat bedrijven je de keuze geven of je gebruikt het product en wij krijgen je data, of je gebruikt het product niet. Onderwijs verandert daar niets aan. Mediawijsheid is een oplossing gericht op het individu: omdat de wereld niet maakbaar is, proberen we het via het individu te doen.
X, Y of Einstein? 
Mooi natuurlijk dat allerlei nieuwe mythes “gedebunkt” worden door een wetenschappelijke autoriteit. Maar ik werk met jongeren tussen de 11 en 18 en zou nou wel eens wat preciezer willen of en hoe jongeren veranderen onder invloed van de grote nieuwe – door technologie gedreven – ontwikkelingen.
Mijn ervaring als schoolmediathecaris is dat het inlevingsvermogen onder jongeren van die leeftijd heel sterk is toegenomen en onderzoek van o.a. hoogleraar Patti Valkenburg bevestigt dat. Ik zie nu al vele jaren dat jongeren kunnen inzien dat het niet sociaal is als zij andere jongeren storen bij het leren. En ik zie ook dat jongeren heel goed in staat zijn om met elkaar de stof die hun leraar even tevoren heeft opgediend door te nemen. De vraag is dan wanneer zij leren: in de klas of van elkaar. Dus alsjeblieft: minder over mythes en wat meer over (nieuwe) werkelijkheid.