Het klinkt wellicht als een vloek, maar ik denk dat we misschien moeten stoppen met onderwijs als een roeping te zien. Waarom? Een roeping is vaak gewoon een excuus geworden om minder te moeten betalen.

We gebruiken ‘roeping’ vaak voor jobs die broodnodig zijn en waarbij vaak andere mensen geholpen worden. Een roeping doe je niet voor het geld of voor het aanzien, maar omdat je jezelf wil wegcijferen. Je wil er zijn voor de ander. Ik herken dit bij veel van mijn studenten. Ze willen er zijn voor hun vak en hun leerlingen. Het concept komt uit de tijd dat mensen priester of zuster werden. Ze verzaakten dan aan al het materiële om zich aan god en de samenleving te wijden. Maar ik vrees dat het vandaag vooral het denken over het lerarentekort hindert.

Waarom begin ik hierover? Omdat dit idee van een roeping duidelijk nog aanwezig is in de plannen van minister Weyts om het lerarenberoep aantrekkelijker te maken:

Dus, je hebt een master behaald, maar omdat je toch wil les geven in het basisonderwijs, gaan we je niet naar je diploma betalen. Klinkt aanmoedigend, niet? Ja, maar het is een roeping. Het zou cynisch zijn, maar nog kunnen als de situatie zou zijn dat er een overschot op de arbeidsmarkt is. Maar die is er niet.  Trouwens, het nieuwe woord voor roeping lijkt wel mailings.

Ik schreef het al eerder, als onderwijs een roeping is, dan roepen vandaag de dag andere sectoren toch luider…