De voorbije maanden was de meest gestelde vraag die ik kreeg: ‘wanneer doe je dat allemaal?’ Meestal antwoord ik dan iets in de zin van dat ik weinig slaap. Dat laatste klopt, maar de voorbije dagen kreeg ik de vraag zo vaak dat ik toch ga proberen een langer antwoord neer te pennen als een ietwat aparte blogpost. Ik wil je nu al waarschuwen, het wordt geen handleiding.
Laat ik beginnen met een bekentenis die wellicht mee een verklaring is: ik voel me vaak een enorme luierik. Ooit beschreef een pedagoog me in een training als volgt. Hij zei dat ik een luiaard ben die dolgraag wil niks doen, en daarom alles maar eerst doe om dan te kunnen rusten. Het punt is dat dit laatste zelden komt. Het gevolg is dat ik als luierik toch altijd bezig ben.
Een tweede ‘geheim’ zou kunnen zijn dat ik heel veel hulp krijg. Van de praktische kant van mijn lezingen doe ik helemaal niks. Als ik geen bureau’s zou gebruiken om de aanvragen te regelen, was Sara er niet om mijn agenda en facturen te regelen, dan zou ik nu moeten stoppen of met les geven of met onderzoek en wellicht met beide. Een andere optie zou zijn dat ik stop met lezingen geven. De kans dat ik dat laatste zou doen, is dan het grootste. Gelukkig nemen zij dus veel praktisch werk van me af zodat ik me puur met de inhoud kan bezighouden.
Voor alle duidelijkheid: ik werk niet met spookschrijvers. Heb het ooit overwogen – ik beken – maar doe het zelf te graag en blijkbaar is mijn schrijfstijl al zo eigen dat het geen optie meer is. Voor vertalingen reken ik wel op professionele hulp, natuurlijk en wel in beide richtingen. Soms schrijf ik eerst in het Engels en laat ik in Nederlands vertalen en vice versa.
Misschien het grootste geheim is wellicht het moeilijkst te geloven: de muziek. Ja, ook hier gaat er veel tijd naar toe en steeds te weinig naar mijn eigen smaak, maar de afwisseling maakt mogelijk bezig te blijven. Noem het interleaving. Tegelijk, moet ik hier wel vaak mogelijk nog efficiënter zijn dan in de rest van mijn leven. We repeteren met Blue and Broke bitter weinig, maar hebben een geweldige band die dit aankan. We nemen platen in recordtempo op door goede preproductie, iets waarin ik sowieso als producer steeds beter ben geworden. Maar mijn medemuzikanten weten ook dat ik steeds en overal werk tijdens het vele wachten als muzikant. Donderdag toen ik mee ging naar de VRT voor moral support voor Augustijn en band bij Van Gils en Gasten zat ik tussen alles door ook nog een tekst na te kijken.
Dat laatste is misschien de belangrijkste ‘truc’, ik werk altijd en overal. Het geluk van mijn soort werk is dat ik overal via mijn telefoon onderzoek kan lezen terwijl ik wacht (yep, tot aan de wachtrij in de supermarkt toe) en dat ik op elke treinrit zit te werken aan lessen, artikels of taken. De plek waar ik ironisch genoeg de laatste tijd het minste werk is thuis, toch zeker in de piekuren die elk gezin kent. De opmerking over slaap klopt daarbij wel, ik sta nog steeds vroeg op, meestal lang voor de rest van het gezin. Mijn meest productieve uren zijn vaak voor 7u ’s ochtends.
Schieten er ook dingen bij in? Ja. Familieleven niet echt, sociaal leven, toch wel. Dat is gewoon zonde. En verder, behalve de programma’s die we samen met het gezin bekijken (Lichaam van Coppens en sinds deze week Team Scheire) of die we samen met ons tweetjes bekijken (Modern Family en af en toe een Britse reeks), staat de digicorder vol met dingen die ik ooit wil bekijken en dan toch moet afvegen omdat er plaats vrijgemaakt moet worden. En ook ik heb last van Tsundoku, de stapel met ongelezen boeken naast mijn bed, waarbij professioneel relevante boeken steeds de meer plezierige boeken voorsteken.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
X, Y of Einstein? 